سنتز و بررسی خواص فیزیکی– مکانیکی و تخریب پذیری داربست ها ی متخلخل پلی(گلیسیرول- سباسات) (pgs) به روش الکتروریسی برای کاشت سلول های بنیادی شبکیه چشم

چکیده بدن انسان علی رغم استحکام و توانایی بسیار بالا در ترمیم، بسیار آسیب پذیر است. ترمیم آسیب ها در جوانی تلاش زیادی نمی خواهد اما با افزایش سن این قابلیت کاهش می یابد در نتیجه بسیاری از افراد مسن، و جوان های بیمار، رویای تعویض بافت فرسوده با بافت سالم را در سر می پرورانند. امروزه با رشد دانش پزشکی و روی کار آمدن مهندسی مواد زیستی (بیومتریال) این رویا قابل دستیابی شده است. مهندسی بافت رشته ای است که از ترکیب علم بیولوژی مواد و علم مهندسی جهت بیان ارتباطات ساختاری بافت های فیزیولوژیکی و طبیعی پستانداران در راستای توسعه روش های نوین ترمیم بافت و جایگزین سازی بافت، توسعه یافته است. داربست های زیستی به ساختارهایی اطلاق می شود که قابلیت ترمیم و بازسازی بافت های آسیب دیده را از طریق رساندن سلول ها ، داروها یا تغذیه مولکولها ، دارا می باشند . پلیمرهای طبیعی و مصنوعی به طور وسیعی در پژوهش های مربوط به ترمیم و بازسازی بافت های چشم انسان به کار رفته اند . پلی (گلیسرول سباسات) (pgs) پلی استری تخریب پذیر است که از طریق پلیمریزاسیون تراکمی با استفاده از دمای بالا و خلاء تهیه می شود . واکنش تخریب آن از طریق هیدرولیز و تولید محصولات غیر سمی در محیط بدن است . این امر pgs را کاندیدای مناسبی برای مهندسی بافت های نرم نظیر بافت قرنیه و شبکیه ساخته است . در این پایان نامه ابتدا سنتز پلی (گلیسرول سباسات) به روش تراکمی صورت پذیرفت به این منظور مول های یکسان از گلیسرول و سباسیک اسید تحت دمای 120 درجه سانتیگراد و تحت جو نیتروژن به مدت 24 ساعت قرار گرفتند و پس از آن نمونه سنتز شده در آون خلا با خلا200میلی بار و دمای 50 درجه سانتیگراد قرار گرفت و پیش پلیمر ویسکوز و شفافی حاصل شد که قابلیت انحلال در حلال های مختلف را دارا بود . پس از سنتز مشخصه یابی پلیمر حاصل به منظور اطمینان از شرایط سنتز انجام شد . آزمون های طیف سنجی مادون قرمز ، پراش پرتو ایکس ، آنالیز عنصری و گرماسنجی روبشی تفاضلی بر روی pgs انجام شد و مشخص شد پلیمر سنتز شده دارای ویژگی هایی مطابق با نتایج گزارش شده در مقالات می باشد . در مرحله بعد جهت الکتروریسی محلول پیش پلیمر ، پلی¬¬(گلیسرول سباسات) با نسبت های متفاوتی از ِِِِژلاتین در حلال استیک اسید تهیه شد و در شرایط متفاوتی از فاصله ریسندگی ، ولتاژاعمالی و نرخ تغذیه الکتروریسی شد . و در نهایت فاصله ریسندگی 15 سانتیمتر ، ولتاژاعمالی 5/13 کیلو ولت و نرخ تغذیه 6/0میلی لیتر بر دقیقه انتخاب شد و الکتروریسی محلول با نسبت 1/1 از پلی(گلیسرول سباسات) به همراه ژلاتین، در حلال استیک اسید با غلظت 40% (وزنی/حجمی) انجام شد. تصاویر میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان دادند که الیافی بدون هیچ گونه چسندگی و دانه به دست آمده است. نتایج آزمون تخریب پذیری نشان داد که پس از 30 روز قرار¬گیری نمونه در محلول بافر فسفات 30% وزنی آن تخریب شده است. با اندازه گیری خواص مکانیکی شبکه نانو الیاف مشخص شد که مدول شبکه نانو الیاف و زیر شبکیه بسیار نزدیک و حدود 0.1 مگاپاسکال است .درصد تخلخل ومیزان جذب آب شبکه نانو الیاف 80% و 30% به دست آمد. از نتایج mts میتوان نتیجه گرفت سلول ها در روز اول چسبندگی بهتری نسبت به نمونه شاهد داشته اند و مشاهدات حاکی از آن است که نمونه داربست پلیمری هیچ گونه سمیت و آلودگی نداشته است. بدین ترتیب برای اولین بار داربست متخلخل پلی¬¬(گلیسرول سباسات) به همراه ژلاتین به روش الکتروریسی با خواص مطلوب برای مهندسی بافت شبکیه چشم ساخته شد. واژگان کلیدی: پلیمریزاسیون تراکمی ، پلی (گلیسرول سباسات) ، الکتروریسی ، شبکیه ، مهندسی بافت .